మగతనానికే మూలవిరాట్టు

ప్రొద్దున్నే పెద్ద పని ఉన్నట్టు లేస్తారు 
అద్దం ముందు నిలబడి ఆవలిస్తారు
ఒక సారి మనస్పూర్తిగా అభినందించుకోవచ్చుగా 
ఆత్మీయంగా ఆ ప్రతిబింబాన్ని పలకరించుకోవచ్చుగా 
మనల్ని మనమే ప్రేమించుకోక పొతే 
మన జీవితం మనకే నచ్చక పొతే
వీడి తోనో వాడి తోనో పోల్చుకుంటూ
అయితే నెత్తిన రెండు కొమ్ములు తగిలించుకొనో
ఆత్మ న్యూన్యత పెంచుకొని నలిగిపోతో
ఎందుకొచ్చిన బ్రతుకు చెప్పు
కట్టుకున్న ఇల్లాలు నచ్చదు
కడుపున పుట్టిన సంతానం నచ్చదు
ఇరుగు వారు నచ్చరు పొరుగు వారు నచ్చరు
పని చేసే యజమాని మీదే చేతకాని సెటైర్లు
తోటి వారి లోపాలపై విమర్శల విసుర్లు
అనుక్షణం అసహనం తో రగిలిపోతూ
అనుదినం అనుమానాలతో క్రుంగిపోతూ
నీ ఆయుష్షు కి నీవే మంగళం పాడుతూ
నీ అనారోగ్యానికి నీవే స్వాగతం పలుకుతూ
కుదురుగా కూర్చొని ఒక్కసారి ఆలోచించు
లోపం ఎక్కడ తగలు పడిందో మనసారా పరికించు
నీకు నువ్వు నచ్చకపోవడమే
సకల దరిద్రాలకి మూలం
నీ బలాల మూలాలు శోదించక పోవడమే
అన్ని అనర్థాలకి అసలు కారణం
ఆత్మ ఔన్నత్వమే ఆత్మ విశ్వాసానికి నాంది
ఆత్మాభిమానమే ఆనందాలకు అసలు పునాది
నిన్ను నీవు ప్రేమించుకుంటున్నావా
సహధర్మచారిణే సద్గుణాల సమాహారంగా కనుబడుతుంది
సంతానమే ప్రేమానందాలకు ఆలంబమై నిలుస్తుంది
నిన్ను నీవు మార్చుకొని చూడు
నీవు ఆశించే మార్పు
అణువణువునా అన్ని చోట్లా కనబడుతుంది
మానవత్వం నిలువెల్లా పరిమళించి
మగతనానికే మూలవిరాట్టు గా నిలుపుతుంది

ఆశ శ్వాసగా

నిశెరాత్రి శశి బింబాన్ని ఎవరైనా చూడొచ్చు 

అర్థరాత్రి అరుణోదయాన్ని తిలకించారా

వసంతకాలాగమనం తో వికసించిన కుసుమాలని 

తనువు పులకించేలా విరిసిన పారిజాతాల్ని పరికించి ఉంటారు 

శిశిరంలో విరబూసిన విరుల సమాహారాలని సృజించారా 

జన సమూహంలో పలకరింపుల ప్రతిధ్వనులలో

పెల్లుబుకుతున్న ఆత్మీయతా రాగాల్ని విని ఉండొచ్చు

ఏకాంత జీవనంలో నిశ్శబ్దం నిండిన స్తబ్ధత లొ 

అనురాగాల నిస్వన యుగళ గీతికల్ని విన్నారా 

ఆరిన చితి బూదిలోంచి ఓ నూతన సృష్టి 

మంగళవాక్యం పలికిన కథలకు మరో మలుపు 

చిరిగిన చరిత్ర పుటల్లోంచి మరో భవితకు నాంది

ఆశ శ్వాసగా బ్రతికేవారికి ముగింపులుండవు

ప్రతీ అడుగు పురుడు పోసుకునే మరో నూతన జీవనమే.

TRUE LOVE Lasts forever...

ఇదిగో

ఇప్పుడే వస్తా 

ఇక్కడే ఉండండి అన్నావు.

ఎదురుచూడమన్నావు 

నిలుచునే ఉన్నా 

ఘడియలు గంటలయ్యాయి 

గంటలు రోజులయ్యాయి

రోజూలు  వారాలు కాదు నెలలయ్యాయి 

నెలలు కాస్తా సంవత్సరాలు 

సంవత్సరాలు కాస్తా  దశాబ్దాలు 

ఎలా గడిచాయంటే ఎలా చెప్పను..

ఇక నీవు రావని 

రాలేనని చెప్పలేక 

మొహం నాకు చూపలేక 

మోహం చంపుకోలేక 

నీ దారి నీవు చూసుకున్నావని 

నన్ను అలా  వదిలి పోయావని

తెలుసుకోడానికి 

తేరుకోడానికి 

చాలా సమయమే పట్టింది 

నిన్ను ద్వేషించే శక్తి లేక 

దూషించే  ఆసక్తి  లేక 

మరచిపోవడం తప్పదని  

కాలం ఒక్కటే దానికి మందు అని 

మౌనాన్ని ఆశ్రయించాను 

అంత తేలికా చెలి నిన్ను మరచిపోవడం 

నీవు నాకు ఆశవు కాదు 

నా జీవన శ్వాసవు 

రెండు సంవత్సరాలు పరిచయం కాదు నీవు 

రెండు మనస్సుల ప్రణయం 

జీవితాంతం నడవాల్సిన ప్రయాణం నీవు 

నన్ను కాదని వెళ్ళాక 

నా దారి నేను చూసుకోడానికి 

జీవన సమరంలో నిమగ్నమవడానికి 

ఎన్ని నిశ్శబ్ద యుద్ధాలు చేసానో 

పరిణయం ప్రణయానికి ప్రమాణం కాదని 

ఈ జీవన మజిలి లొ 

ఎక్కడో    ఎప్పుడో కలుస్తావని.......... 

ఓ బాధ నిన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసినప్పుడు 

ఒక నిరాశ నిన్ను ఒంటరిదాన్ని చేసినప్పుడు 

నీ మనసు ఏకాకి లా కకావికలమైనప్పుడు 

నా జ్ఞాపకం నీకు ఓదార్పు  నిస్తుందని 

నా మాటలు నీకు తోడై నిడై  ఉంటాయని 

ఏ నిశిరాత్రి  కలత నిదురలో 

ఉలిక్కిపడి లేచినప్పుడు 

నా తలపులు నీకు నిర్భీతిని కలిగిస్తాయని 

ఎన్ని సార్లు తలచానో 

ఎక్కడ నీవున్నావో 

ఏం  చేస్తున్నావని 

ఎక్కడెక్కడని వెతికానో 

ఫలితమివ్వని ప్రయాసలెన్ని పడ్డానో 

దుర్భిణి పెట్టి వెతికినా 

గూగుల్ లొ శోధించినా 

నీ పేరున్న వారెందరు దొరికారో  నీవు తప్ప 

నిరాశకు చోటివ్వక 

నిత్యం ఏదో ఒక క్షణమ్ నిన్ను మననం చేస్తూ 

ఏదో ఒక  రోజున  నా ముందుర నిలుస్తావని 

నిండైన,నిఖార్సైన, సత్యమైన ప్రేమకు 

మరణం అనేది  ఉండదని 

కాలం మన మనసుల్ని విడదీయలేదని

ఇరిగిపోని గంధంలాంటి మన బంధం  

నిత్య వసంత గీతం లా పచ్చగా ఉంటుందని 

విశ్వాసం తోనే ఉన్నా 

ఊపిరిలో నూతన ఉత్తేజాన్ని నింపుకుంటూనే  ఉన్నా .......... 

ప్రతీ దివ్వే ఓ ఉపాధ్యాయుడే....

చిమ్మ చీకటిని చెల్లా చెదురు చేస్తూ

వెలుగు రేఖలను, కాంతి పుంజాలను 

నలుదిక్కులా వెదజల్లుతూ

అతిశయించిన ఆనందాలకు ఆనవాలుగా

ఒక్కో తారాజువ్వ ఆకాశంలోకి దూసుకుపోతుంటే

వెలుగుపుష్పాలు పూయిస్తూ చిచ్చుబుడ్డీలు కాలుతుంటే

ప్రతి వ్యక్తి జీవించాల్సిన మార్గాన్ని

కారు చీకటి లాంటి కష్టాల్ని

ఎదుర్కోవలసిన వైన్యాన్ని
 
తన తోటివారికి మార్గడర్శకంగా 

నిలవాల్సిన తత్వాన్ని ప్రబోధిస్తున్నట్టు

జీవిత సత్యాల్ని తెలియచేస్తున్నట్టు అనిపిస్తుంది 

అమావాస్య రోజు వచ్చే దీపావళి 

ప్రతీ ఒక్కరికీ ఒక పాఠశాలే 

జీవిత గుణపాఠాలను ప్రబోధించే తత్వశాలే 

బ్రతికేది ఎన్నాళ్ళైనా 

బ్రతికి నలుగురికి ఏమి చేసామన్నది

తెలిపే ప్రతీ దివ్వే ఓ ఉపాధ్యాయుడే.... 

జీవన సమరం

సూర్యుని తొలికిరణం చురుక్కుమని తగలకముందే

ఆశల గమ్యం వైపు ఆశయాలదారులవెంట

ఆత్మ విశ్వాసం గుండెలనిండా నింపుకొని బయలుదేరుతానా..

అడుగడుగునా కనిపించే ప్రతి ఒక్కరూ

జీవన సమరం లో నిత్యం పోరాడుతూ 

క్షతగాత్రులైనా. క్షుద్బాధగ్రస్తులైనా 

ఓటమికి తలవంచకుండా .

ఎవరి సహయం కోసం ఎదురుచూడకుండా 

ఒరిగిపోతున్న ఊపిరిని ఎగదీసుకుంటూ 

నిరాశకు నిస్పృహలకు చోటివ్వకుండా 

శతసహస్ర జయకేతనాలు ఎగిరించిన యోధుల్లా 

ముందుకుదూసుకుపోతుంటే 

ఉత్తేజం నా నర నరానా జివ్వుమంటూ పాకుతుంది

సాటి యోధుల ప్రాభవాన్ని, సాహస వైభవాల్ని చూసి

గమ్యాన్ని చేరాలనే కాంక్ష సరికొత్త చిగురులు తొడుగుతుంది. 

పిరికితనానికి, పేడితనానికి శాశ్వతంగా సెలవు పలికి 

తొడకొట్టు కుంటూ, రొమ్ము విరుచుకుంటూ బరిలో ఉరకాలనిపిస్తుంది

ప్రతి రోజూ ఉగాదే

ఒక లక్ష్యం తో నడిచే వాడికి
అను క్షణం క్రమశిక్షణ తో బ్రతికే వాడికి
ఇతరుల విజయం లో తన విజయాన్ని చూసుకునేవాడికి
నలుగురినీ ఉపయోగించు కోవాలన్న దురాశ లేకుండా
నలుగురికి కొంతైనా ఉపయోగపడాలని తపించేవాడికి
ఎవడి మీద ఏ రకమైన ఏడుపు లేనివాడికి
మనసులో ఎటువంటి అశుద్ధమైన ఆలొచనలేకుండా
అమ్మ ప్రేమలాంటి స్వచ్చదనం కలిగిఉండేవాడికి
నలుగురినీ నడిపించేవాడికి
పద పద మంటూ భవితకై పరుగులెత్తించేవాడికి
ఎవడెక్కడ ఎదిగిపోతాడో అంటూ
ఎటువంటి కుతంత్రాలు, కుమంత్రాలకు ప్రయత్నించనివాడికి
తన తప్పుల్ని ఇతరులమీద రుద్దాలని తపించనివాడికి
తన కష్టంపై తాను జీవించాలని శ్రమించేవానికి
ఎవడి జేబుకి ఎలా కన్నం వేయాలో తలంచనివాడికి
మానవత్వ పరిమళాలు వెదజల్లేవాడికి
ప్రేమ సౌరభాలు పరిమళింపచేసేవాడికి
ఎందుకు జన్మించానో.. ఎందుకు జీవిస్తున్నానో
అనే పరమార్థం కోసం పరిశోధించేవానికి
ఈ రోజే కాదు.. ప్రతి రోజూ ఉగాదే
ప్రతి క్షణమూ ఉగాదే....

అభిసారిక

 

నా కోసం అభిసారికలా
ఒళ్ళంతా కళ్ళు చేసుకొని
ఎదురుచూపులు చూస్తూ
తెరిచిన తలుపుల వద్ద
నా తలపులతో నిన్ను నీవే
మరచిపోయి నిలుచున్నావు
ముక్కుసూటిగా ఏ గమ్యం వైపో
సాగిపోతున్న నన్ను
గుర్తించడం మరచావో
మొహమాటం పడ్డావో
ఏమరుపాటు పడ్డావో
ఏమైతేనేం....నీవున్నది
నాకోసమని తెలియక
నిర్లక్ష్యమని భావించానో
అహం దెబ్బతిందని
పౌరుషం పడ్డానో
నిజం తెలియక తొందరపడ్డానో
రెండు దారులు వేరయిన తర్వాత
ఎవరి బరువులు వారు
మోయడం మొదలపెట్టాక
ఆ రోజు ఎందుకిలా జరిగిందని
కలిసి సాగాల్సిన ప్రయాణం
ఎందుకిలా వేరయిందని
ఎవరిని నిందిస్తే ఏమి ప్రయోజనం
నిశిరాత్రి లో ఏకాంతం గా కూర్చొని
నీ గుండె చప్పుడు ఇంకా
నా కోసం ధ్వనిస్తుందని
తెలుసుకొని ఏమి ఫలితం
విషాధం తో అంతమయ్యే ప్రేమలే
పదికాలాలు నిలుస్తాయని
మరుగున పడిన జ్ఝాపకాల పుట్టను
మరలా మరలా తవ్వుకొని
మౌనంగా రోధించడం తప్ప